Zaginiona - Andrzej Pilipiuk

Pierwszego Pilipiuka czytałam jeszcze na studiach. Wypożyczyłam "Kuzynki" zupełnie w ciemno. W tamtych czasach nie było nawet You Tube, więc co tu dopiero mówić o serwisach literackich. Po nowości książkowe chodziło się do Empiku, wydawnictwo Fabryka Słów gwarantowała dobrą lekturę, a jako że studenckie dochody były nędzne książki wypożyczało się w bibliotece.

I tak po złożeniu zamówienia w Jagiellońskiej czekało się na to, aż inny czytelnik łaskawie odda książkę, na której nam zależy.

Kuzynki to był strzał w ciemno, ale za to w sam środek tarczy. Cały cykl przeczytałam w ekspresowym tempie. Historia opowiedziana w książce była ciekawa, bohaterki wzbudzające sympatię a całość ulokowana w Krakowie, w którym wtedy mieszkałam, była już przysłowiową wisienką na torcie. Powieści były wyjątkowo "miodne" i czytało się je bardzo przyjemnie.

Tego autora próbowałam również cykl "Oko Jelenia", ale po trzecim tomie poddałam się i stwierdziłam, że już do niego nie wrócę.

Nie obserwowałam autora ani nie interesowałam się jego twórczością. Nie byłam świadoma, że pracuje nad kolejną częścią kuzynek, aż została ona wydana.

Zaginiona to dwa opowiadania, w których bohaterkami są znane nam Stanisława i Katarzyna (nie ma Moniki). Jedno z opowiadań odnosi się do tajemniczej wyspy na Atlantyku a drugie jest na temat dziwnego opętania w Sudetach.

I niby czyta się dobrze, niby bohaterki takie same, niby elementy magii i alchemii nie rażą zestawione ze współczesnością, ale to już jednak nie to co było. Ani pierwsze, ani drugie opowiadanie mnie nie zachwyciło, nawet specjalnie nie zainteresowało.

Uleciała gdzieś miodność historii i magia miejsc, które były tak ważne w poprzednich częściach. Bohaterkom brak jakby pazura, a ich działania wydają się chaotyczne. Opowiadania też nie były specjalnie ciekawe, dosyć rozwlekłe rozwinięcie, mdłe i niezbyt dokładnie wytłumaczone zakończenia.

Książka mnie rozczarowała.

Przeczytałam bo przeczytałam, ale nic sobą nie wniosła.

2/5