Richard Flanagan - Ścieżki Północy

O książce dowiedziałam się z portalu "Lubimy czytać" z artykułu o najciekawszych zapowiedziach literackich jesieni. Kupiłam w ciemno. Później "Ścieżki północy" zostały wybrane książką roku programu trzeciego Polskiego Radia. Stwierdziłam, że będzie to idealne zwieńczenie 2015 i początek nowego roku.

Zaczęłam czytać ją po świętach. Skończyłam pod koniec stycznia. Wydaje mi się, że czytałam ją za długo, przez co rozmyła mi się akcja i nie mogłam "wejść" w skórę bohaterów.

Nie porwała mnie. Nie sprawiała, że niecierpliwie czekałam aby poznać dalsze losy bohaterów. Przyznaję, trudna sytuacja w moim życiu sprawiła, że czytałam część książki nieuważnie, przewracając strony.

Wiem, że kiedyś do niej wrócę i poświęcę jej całą uwagę.

Ogólnie podobała mi się, ale nie czułam, że trzymam w rękach arcydzieło. Wielkie emocje i zdarzenia mało do mnie przemawiały. Cytaty, skądinąd całkiem ciekawe, przez ich nadmiar nie wyryły mi się w pamięci. Wielkie uczucie i wielka tragedia, tak naprawdę sprawiły wrażenie całkiem zwyczajnej.

Bohaterowie drugoplanowi w mojej opinii sprawili lepsze wrażenie i ich losy mocniej do mnie przemówiły niż Dorrigo i Amy.

To książka o wielu wątkach - gdzie najważniejszy jest wątek miłości oraz bohaterstwa, trzymania się swoich zasad w obliczu zniszczenia.

Obok historii wielkiego uczucia, oraz wielu małych romansów jest wątek wojenny - gdy gnębieni przez Japończyków australijscy jeńcy wojenni walczą z chorobami, dżunglą, zmęczeniem i samym sobą o przetrwanie. Autor ukazuje siłę ludzi i wierność ich ideałom i danemu kiedyś przyrzeczeniu. Pokazuje wrażliwość na sztukę w czasach zepsucia i zagłady.

Nie czuję, że mogę napisać coś więcej. Nie poświęciłam tej pozycji uwagi, która jej się należała więc nie chcę psuć odbioru innym.

Warto przeczytać i wyrobić sobie własne zdanie.

Ja do niej wrócę, w innych czasach.

3/5