O książkach

Katarzynę Puzyńską odkryłam w marcu tego roku. Błyskawicznie przeczytałam pięć tomów, chwilę tylko czekałam na "Łaskuna" i trochę oczekiwałam na pojawienie się "Domu Czwartego". Na lekturę zarezerwowałam całą niedzielę i faktycznie zaczęłam rano i skończyłam wieczorem. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak szybko przeczytałam książkę, która ma ponad 500 stron. Ten tom mi się podobał. Skupiał się na sprawie, w której różne wątki rozciągały się na prawie sto lat. Policjanci wraz z Weroniką udają się do rodzinnej miejscowości Klementyny Kopp, gdyż jej partnerka Lilliana zgłosiła zaginięcie byłej Pani komisarz. Klementyna udała się do rodzinnego domu, na prośbę matki, aby wyjaśnić zabójstwo sprzed paru lat. Okazuje się, że jedna zbrodnia jest tylko częścią większej całości, a tajemnice i dziwne zdarzenia stopniowo się nawarstwiają. Książka ma trochę mroku, który typowy był również w "Utopcach". Toczy się w miejscu, w którym obcy nie czują się najlepiej,

Ta książka pozwoliła mi przełamać dwa stereotypy: 1. Nie da się słuchać audiobooków jadąc samochodem 2. Książki romantyczne na pewno są nudne i nic nie wnoszą. Gdy film wchodził do kin i zrobiło się tak bardzo głośno na temat tej książki, zarzekałam się, że nie przeczytam i nie obejrzę, bo to nie w moim stylu. Nawet dowiedziałam się jakie jest zakończenie, gdyż uważałam, że nie będę na to tracić czasu. Trochę sytuacja wymusiła na mnie sięgnięcie po tą książkę - znudzona słuchaniem muzyki w czasie godzinnych dojazdów do pracy stwierdziłam, że dam szansę audobiookom. Aby jeszcze lepiej wykorzystać czas na dojazd zaczęłam w platformie streamingowej szukać książek w języku niemieckim i tak trafiłam na "Zanim się pojawiłeś". Włączyłam i mnie wciągnęło. Śmiałam się wiele razy, denerwowałam i smuciłam wraz z bohaterami. Z ciekawością śledziłam losy Lou i rozwój historii, która wcale nie jest przewidywalna i nudna, jak wydawało mi się, że będzie w powieści tego typu. Ksi

Nie będę oryginalna przyznając się, że najpierw widziałam zwiastun filmu, a dopiero potem zainteresowałam się książką. Na szczęście kolejność z zapoznaniem się z całością była poprawna, najpierw książka, a następnie film. Światło między oceanami to bardzo dobrze napisana i skonstruowana powieść obyczajowa. Akcja nie zawsze jest dynamiczna, autorka pochyla się nad codziennością i prostymi czynnościami które opisuje, przez co całość jest jeszcze bardziej realna, a czytelnik mocniej identyfikuje się z postaciami i wczuwa w ich historię. Powieść porusza bardzo trudny temat  - co jest tak naprawdę złem. Pokazuje, że zgodnie ze starym przysłowiem, "dobrymi intencjami jest piekło wybrukowane". Para głównych bohaterów to Tom i Isabel Sherbourne. Tom po ciężkim doświadczeniu pierwszej wojny wraca do rodzimej Australii i szuka pracy jako latarnik, aby w spokoju odreagować traumę. Proste, powtarzalne czynności i życie według przepisów pozwalają mu na spokój, a rutyna sprawia,

Książkę Pani Justyny Kopińskiej przeczytałam już jakiś czas temu. Mniej pamiętam poszczególne sprawy jakie porusza, a bardziej ich ogólną wymowę i wpływ na mnie jako czytelnika. "Polska odwraca oczy" to naprawdę mocna pozycja. Nie pozostawia złudzeń, że jest dobrze i fajnie, tylko wali obuchem w głowę i pokazuje, że tak naprawdę większość z nas odwraca oczy od tego co bolesne i niesprawiedliwe i to samo robią również organy państwowe, które często zamiast stanąć po stronie ofiary wspierają winnego. Autorka porusza najróżniejsze tematy. Pokazuje zazwyczaj krzywdę ludzką, która kończy się źle albo tragicznie. Obdziera czytelnika ze złudzeń, że istnieje sprawiedliwość, a pokrzywdzony znajdzie w Państwie Polskim obrońcę. Pisze dobrze i w ciekawy sposób naświetla temat, stara się pokazywać obie strony, ale jej ewidentna sympatia leży po stronie ofiar, czyniąc "złoczyńcę" jeszcze gorszym. Są tematy ciekawe i bardzo ciekawe, jak o ordynator oddziału psychiatrii d

Książka, która z założenia powinna być lekką i przyjemną lekturą, na maksymalnie trzy wieczory zajęła mi około trzy tygodnie życia. Czytałam i nie mogłam skończyć. Przede wszystkim, przez większą część książki nie wiedziałam co się dzieje i czemu się tak dzieje. Nie da się czytać ostatniej gwiazdy w oderwaniu od pozostałych tomów cyklu. Nie pamiętając części drugiej - Bezkresnego morza - tak jak ja, błądzi się praktycznie w ciemności. Zazwyczaj narzekam na autorów, którzy podsumowują ciągle na nowo co było w poprzednich tomach, tym razem nie obraziłabym się na małe podsumowanie na wstępie książki na temat tego co się stało wcześniej. W Ostatniej gwieździe spotykamy dobrze znanych nam już z poprzednich części bohaterów, jest Cassie, Zombie, Ringer, Evan Walker i Nugget. Autor oddaje im głos i pozwala obserwować rozwój historii z różnych punktów widzenia. Sama historia sprawia wrażenie dosyć chaotycznej i momentami dla mnie niezrozumiałej. Akcja posuwa się do przodu, dzieje si

W świat Harry'ego Pottera pierwszy raz wkroczyłam w wieku 21 lat i opuściłam go parę lat temu, gdy na rynku pojawił się ostatni tom. Wszystkie tomy stoją na półce, ale przeczytałam je tylko raz i nigdy do nich nie wróciłam. Myślę, że wkrótce to zrobię. Harry Potter i Przeklęte Dziecko - 8 tom cyklu, a raczej scenariusz sztuki teatralnej w której palce maczała autorka wzbudził początkowo moją nieufność. Bo jak to, kolejny Harry, gdy miało już nie być następnych, na dodatek nie do końca dzieło Pani Rowling.  Nie kupiłam książki, tylko pożyczyłam od koleżanki. Przeczytałam ją błyskiem bo zaledwie w parę godzin. Historia jest wciągająca i z niecierpliwością przewracałam kolejne strony. "Harry Potter i przeklęte dziecko" to historia syna Harrego - Albusa Severusa Pottera, który nie dość, że pierwszego dnia w pociągu do Hogwartu zaprzyjaźnia się z synem Draco Malfoya, o którym krążą plotki, że jest dzieckiem Voldermorta, to na dodatek trafia do Slytherinu, w przeci