Margaret Atwood - Burza (Czarci pomiot)

Czwarta i w mojej opinii najlepsza póki co część cyklu inspirowanego Szekspirem.

Margaret Atwood - utytułowana kanadyjska pisarka wzięła na warsztat "Burzę" Szekspira i na kanwie tego dramatu stworzyła powieść. W porównaniu z poprzednimi "inspiracjami" pozycja jest dobra, ale porównując ją z jakąkolwiek inną książką, która nie powstała w oparciu o coś, to w dalszym ciągu jest to "odgrzewany kotlet".

Margaret Atwood zrobiła sztukę w sztuce. Akcja i postępowanie bohaterów w dużym zakresie pokrywają się w opowiadanej historii i granej przez główne postaci książki sztuce Szekspira. Głównym bohaterem jest reżyser teatralny, a zarazem legendarna postać w kręgach teatralnych Felix, który przeżywa własny dramat - najpierw umiera jego żona, a kilka lat później trzyletnia córka Miranda. Felix ogarnięty bólem planuje wystawienie zupełnie innej niż dotychczas Burzy, przedsięwzięcie nie dochodzi jednak do skutku, gdyż na skutek intryg jego pozornych przyjaciół zostaje zwolniony i odsunięty od dzieła swojego życia.

Pozbawiony rodziny i pracy która była jego największą pasją, Felix zaszywa się w odosobnionej chatce i przeżywa w spartańskich warunkach kilka lat, mając za towarzysza wyimaginowanego ducha zmarłej córki, który w jego rojeniach rośnie o dojrzewa.

Po kilkunastu latach Felix podejmuje się nietypowej pracy - prowadzi warsztaty literackie w więzieniu, i wystawia z więźniami kolejne dramaty angielskiego dramaturga, zyskując tym sobie pewną sławę.

Cały czas czuje złość i urazę z powodu wydarzeń z przeszłości, które znacznie wpłynęły na jego życie, dlatego gdy pojawia się okazja, i dawni wrogowie pojawią się jako widzowie na jego terenie, planuje wystawienie Burzy, ale innej niż wszystkie. Zemsta wszak najlepiej smakuje na zimno.

Książkę czyta się dobrze i szybko. Nie miałam wcześniej okazji czytać niczego Pani Atwood, chociaż kilkukrotnie myślałam o sięgnięciu po coś tej autorki.

Jej styl mi odpowiada, więc zapewne to zrobię.

2/5