O książkach

Wiliam Hunt - Podziemie Nie planowałam lektury tej książki, wpadła mi w oko przy przeglądaniu jednej z internetowych abonamentowych wypożyczalni książek i stwierdziłam, a spróbuję. Próba skończyła się na przeczytaniu całej książki i chętnym polecaniu jej dalej. Książka nie jest nadęta, nie jest naukowa ani specjalnie reportażowa. Autor opisuje swoje pasje i wrażenia ze zwiedzania podziemi, a w te opowiadania wplata ciekawostki z mitologii i historii. Katakumby w Paryżu, to nie tylko ossuaria po cmentarzu niewiniątek, ale też bardzo "hot" miejsca w końcówce XIX wieku, a wszystko za sprawą Nasera - fotografa i twórcy lampy błyskowej, który w tych miejscach tworzył kultowe w tamtym czasie fotografie. Nie wiedziałam tego, a autor nie tylko opisuje co Naser fotografował, ale też kopie jego ujęć zamieszcza w książce. Pod ziemią z autorem zwiedzamy Nowy Jork, Paryż, Turcję, Meksyk, Jaskinie w USA, kopalnie na całym świecie i nie tylko. Napisane przyjemnym językiem ze sporą liczbą fa

 Nie lubię ani wojennych filmów, ani wojennej literatury. Wszelkie filmy o bohaterskich żołnierzach mnie nudzą. Tak samo, oprócz książek historycznych, unikam literatury na temat wojny. Dosyć tych tematów musiałam przerobić w szkole i na studiach, aby z własnej woli do nich wracać. Tak się jednak stało, że trafiły mi się dwie wojenne książki na raz. Jedna przedstawiająca bardzo współczesny konflikt na Ukrainie a druga na temat pierwszej wojny światowej, jednakże w zupełnie nietypowym przedstawieniu. O obecnym konflikcie na Ukrainie opowiada Internat Sierhii Żadana - jedna z książek roku 2019 wg. Książki Magazyn do Czytania. Głównym bohaterem jest Pasza - nauczyciel języka, który zostaje wyrwany ze swojej strefy komfortu i braku zaangażowania czy też zdeklarowania, gdyż musi udać się do pobliskiego miasta po siostrzeńca, który został w tytułowym internacie, a cała droga w to miejsce zmusza go do podejmowania decyzji i wyborów, których do tej pory unikał. Pasza nie interesuje się sytuacj

Przyznaję, że o autorze usłyszałam pierwszy raz gdy przeczytałam zestawienie najlepszych książek 2019 roku wg. Magazynu Książki. Wtedy ta pozycja trafiła na moją listę "to read". Następnie Radek Rak otrzymał nagrodę Nike i już wiedziałam, że ciekawość nie pozwoli mi przejść obojętnie obok tej pozycji. Baśń o wężowym sercu to zbeletryzowana opowieść o Jakóbie Szeli i wywołanym przez niego powstaniu chłopskim w ujęciu baśniowo-fantastycznym. Rzecz czyta się jak gawędę, przypomina słowiańskie bajki Śpiewającej Lipki, które mama czytała mi w dzieciństwie, mimo tego, że nasycona jest przemocą, bólem i niesprawiedliwością. Kanonicznie idealnie wpisała się w zeszłoroczny trend literatury "pańszczyźnianej" i degloryfikującej artystokratyczne dzieje Polski. Treściowo balansuje między historyczną prawdą, ale przechyla się w stronę fikcji. Autor umiejętnie żongluje gatunkami, bawi się nawiązaniami do kultury ludowej, historii a nawet pop kultury (Władca Pierścieni). Robi to je